Basic Airway Management Training for Physicians in Intensive Care and Other Services: A Mini Survey

Abstract

Yoğun bakım ve servislerde çalışan hekimlerin endotrakeal entübasyon (ETE) ve hava yolu güvenliği yeterliliklerini değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Anket hem basılı form hem de elektronik olarak yayınlandı. Ayrıca uzmanlık derneklerinin duyurusunda ve kongrelerde de paylaşılmıştır. Bulgular: Katılımcıların %30'unun ilk ETE eğitimlerini tıp fakültesinde, %21'nin intörnlükte, %38'inin araştırma görevlisiyken, %1,1'inin de yandal asistanlığında aldığı belirlenmiştir. Hasta üzerinde deneyerek ETE eğitimi alanların 13'ü acil tıp, 89'u anesteziyoloji ve reanimasyon, 1'i enfeksiyon hastalıkları, 1'i genel cerrahi, 9'u göğüs hastalıkları 11'i iç hastalıkları, 3'ü nöroloji uzmanıydı. Klinik pratiklerine başladıklarında %55,4'ü 100'den fazla ETE uygulamıştır (4'ü acil tıp, 89'u anesteziyoloji ve reanimasyon, 3'ü göğüs hastalıkları, 3'ü iç hastalıkları, 3'ü pediyatri). Katılımcıların %81'i kendini ETE konusunda yeteri kadar deneyimli hissettiğini belirtmiştir (18 acil tıp, 102 anesteziyoloji ve reanimasyon, 2 enfeksiyon hastalıkları, 3 genel cerrahi, 10 göğüs hastalıkları, 8 iç hastalıkları, 2 nöroloji ve 4 pediyatri). Ayrıca bunların 58'i yoğun bakım yandal asistanı/uzmanı idi. Sonuç: Tıp fakültesinden itibaren ETE eğitimlerine başlandığı, ancak klinik pratikte anesteziyoloji ve reanimasyon, acil ve yoğun bakım dışında eğitimlerin tekrarlanmadığı ve eğitim kurslarına katılımın yeterli olmadığı kanısına varılmıştır. Hasta güvenliği için maket üzerinde en az 40 kez ETE pratiği yapılmasını ve kapnograf kullanılmasını önermekteyiz. Anahtar Kelimeler: Yoğun bakım, zor hava yolu, endotrakeal entübasyon ABSTRACT Objective: To evaluate the competencies of intensivists and clinicians on endotracheal intubation (ETE) and airway safety. Materials and Methods: The survey was published both as printed and electronically. It was shared in the announcements of speciality associations and congresses. Results: Of the participants, 30% of them received the first ETE training in the medical faculty, 21% during internship, 38% during residency, 1.1% in the critical care subspeciality residency. Of those who received ETE training on a patient, 13 were in emergency medicine, 89 in anesthesiology and reanimation, 1 in infectious diseases, 1 in general surgery, 9 in chest diseases, 11 in internal medicine, and 3 in neurology. Also, 81% of the participants feel that they are experienced enough (18 emergency medicine, 102 anesthesiology and reanimation, 2 infectious diseases, 3 general surgery, 10 chest diseases, 8 internal medicine, 2 neurology, and 4 pediatrics), 58 of whom were critical care specialists or subsepecialty residents. Conclusion:We concluded that ETE education had been started from medical school, but except for anesthesiology and reanimation and emergency and intensive care, the training programmes were not repeated and participation was not sufficient. We recommend at least 40 ETE on the mannequin and capnograph used for patient safety.