Mizofonia jest stosunkowo mało zbadanym zjawiskiem odnoszącym się do doświadczania silnych emocji (głównie złości i wstrętu) oraz reakcji somatycznych (np. skurczów mięśni, wzmożonego bicia serca), podczas kontaktu ze specyficznym bodźcem dźwiękowym. Wśród najczęściej spotykanych awersyjnych dźwięków tego typu wymienia się m. in odgłosy jedzenia, oddychania, pisania na klawiaturze. Doświadczanie mizofonii związane jest z cierpieniem i znacznym obniżeniem jakości życia. Zjawisko to zostało po raz pierwszy zidentyfikowane w 2002 roku. Od tamtej pory opisano liczne studia przypadków oraz opublikowano dane pochodzące z badań psychofizjologicznych, neuropsychologicznych i kwestionariuszowych. Prace te wskazują, że mizofonia jest zjawiskiem spójnym i możliwym do wstępnego zidentyfikowania. Z najnowszych badań wynika, iż zjawisko to występuje samodzielnie, niezależnie od żadnego konkretnego zaburzenia. Wciąż jednak wiele pytań dotyczących definicji i kryteriów diagnostycznych mizofonii pozostaje bez odpowiedzi. W prezentowanym artykule opisano najważniejsze problemy diagnostyczne mogące pojawić się w pracy klinicznej z osobami z mizofonią. Przedstawiono ponadto główne koncepcje teoretyczne dotyczące mizofonii oraz związane z nimi wyniki analiz empirycznych.