Ankara il merkezinde 2-10 yaş arasında görme yetersizliğine sahip olan çocukların demografik, tanılanma, eğitimsel ve aile destek özelliklerinin incelenmesi

Abstract

Erken çocukluk döneminde görülen görme yetersizlikleri, çocukların ve ailelerin yaşantılarını önemli derecede etkilemektedir. Bu çalışmada da görme yetersizliğine sahip 2-10 yaşlar arasındaki çocukların demografik, tanılanma, eğitim ve aile destek çalışmaları incelenmiştir. Araştırmaya 2-10 yaşlar arasında görme yetersizliğine sahip 51 çocuğun ebeveyni katılmıştır. Çalışmada tarama modeli kullanılmıştır. Görme yetersizliğine sahip çocukların ebeveynlerine anket uygulanmıştır. Görme yetersizliğine sahip çocukların çoğunun 0-3 aylar arasında fark edildiği ve aynı dönemde tanısının konduğu belirlenmiştir. Ebeveynlere görme yetersizliğinin nedeni sorulduğunda, kalıtım, annenin hamilelik döneminde geçirdiği hastalıklar ve enfeksiyonlar, kuvözde yatarken bebeğe fazla oksijenin verilmesi ve çocukluk döneminde geçirilen hastalıklar yanıtları alınmıştır. Ebeveynlerin görme yetersizliğinden şüphelenmelerine ve doktora gitmelerine neden olan davranışlar arasında en fazla çocuğun gözlerini aşırı şekilde ovuşturma yanıtı olmuştur. Araştırmaya katılan çocukların en fazla görme engelliler ilköğretim okuluna devam ettiği, 0-1 yaşlarından itibaren özel eğitim ve rehabilitasyon desteği almaya başladığı hem bireysel eğitimi hem de grup eğitimi aldıkları ve çalışma sırasında eğitim kurumunda eğitim modüllerinden en fazla Türkçe ve Matematik Modülü aldığı belirlenmiştir. Ebeveynlere aile destek çalışmalarına yönelik sorulan sorularda ise ebeveynlerin çoğunun aile eğitim çalışmalarına katıldığı ve çocuğa davranış şekilleri, çocukla iletişim, çocuğun gelişimini destekleme konuları hakkında eğitim aldıkları belirlenmiştir.