An analogy by any other name is just as analogical a commentary on the Gould-Watson dialogue

The reflexive character of archaeological reasoning: A case study of hellenistic finds in Serbian archaeology

“…Većina arheoloških radova koji su do danas napisani o problemu upotrebe analogija u arheološkom zaključivanju zasnivaju se na naučnom metodološkom postulatu o težnji za povećanjem kontrole uslova koji utiču na istraživanje kako bi se povećao stepen objektivnosti (Binford 1978(Binford , 1983a(Binford , 1983b(Binford , 1981David and Kramer 2001, 33-62;Gould and Watson 1982;Kobylinski 1989;Wylie 1982). Iako su takvi radovi do određene mere unapredili metodologiju arheološkog istraživanja, nalazim da je potrebno analoški odnos između prošlosti, kao predmeta istraživanja, i sadašnjosti, kao konteksta istraživanja problematizovati iz još jedne perspektive.…”

“…Pitanje analoškog zaključivanja usmereno na rešavanje jednog od ključnih epistemoloških problema arheološke prakse prvi put je jasno formulisano pedesetih godina 20. veka kritikovanjem upotrebe prostih formalnih analogija u arheološkom istraživanju na osnovu kojih se pretpostavlja da ako dva objekta ili dve situacije imaju određena zajdednička svojstva, onda verovatno imaju i neka druga (Cunningham 2003;Gould and Watson 1982;Hodder 1982:16;Wylie 1982;. Započeta kao reakcija protiv upotrebe etnografskih analogija u spekulativnim interpretacijama evolucionističkih arheologa, polovinom 20. veka ova debata je među anglo-američkim arheolozima pokrenula ozbiljan, u to vreme već krajnje neophodan, kritički pristup nizu epistemoloških problema u arheologiji, od kojih je upotreba analogija bio središnji.…”

“…Ispostaviće se, međutim, kao što to ubedljivo pokazuje Alison Vajli, da je pokušaj nove arheologije da uspostavi metodološki okvir koji bi ograničio, ili čak isključio upotrebu analogija i praktično i teorijski nemoguć (Wylie 1982). Binfordov program izgradnje teorije srednjeg opsega 1 kao zamene za analogiju počiva na specifičnoj vrsti analogije, koja je, iako po svojoj prirodi daleko složenija i utemeljenija u epistemološkom smislu od formalne analogije koju je kritikovao, ipak i dalje analogija.…”

“…Suprotno pozitivističkoj tradiciji koja je težila objektivnom sagledavanju prošlih zbivanja, postprocesna arheologija je istakla da činjenice i dokazi zavise od aktuelnih paradigmatskih pretpostavki, kao i to da društvene i političke sile imaju ključnu ulogu u podsticanju i smenjivanju paradigmi (Hodder 1999). Shodno tome, postprocesna arheologija je ostala na stanovištu da će arheološko znanje o prošlosti uvek biti delimično projekcija savremenih koncepata, ideja, događaja ili procesa, te nije ni pokušala, uz određene izuzetke (Hodder 1982;Wylie 2002), da rešava metodološke probleme arheološkog zaključivanja.…”

“…Rešenje ove kontradiktornosti nalazi se, kako su to mnogi već primetili (Wylie 2002) u odustajanju od radikalnog relativizma koji je, u krajnjoj konsekvenci, moguće izvesti iz teorije refleksivnosti, jer bi to, arheologiju praktično onemogućilo i zaustavilo u pokušaju da razvija i unapređuje metodologiju svojih istraživanja -takvi radikalni zahtevi se još ne čuju, a zdravorazumski je misliti da bi svakako bili na štetu čoveka. Uostalom, nakon decenija, ili je tačnije reći, vekova filozofsko-teorijske debateo o mogućnostima ljudskog saznanja, uključujući i onu koja se odvijala na liniji između procesne i postprocesne arheologije, iskustva govore da su i objektivnost, baš kao i subjektivnost relativne kategorije i da u oba slučaja počivaju na određenom kontekstu, odnosno uglu posmatranja.…”