Abciximab Readministration

Abstract

Background-Platelet glycoprotein IIb/IIIa blockade with abciximab (ReoPro) improves the clinical outcomes of percutaneous coronary intervention. This registry was conducted to characterize the effects of repeated administration of abciximab during intervention. Methods and Results-We recruited 500 consecutive patients at 22 centers in the United States who were receiving abciximab for at least a second time during percutaneous coronary intervention. Safety was measured as the incidence of hypersensitivity reactions, major bleeding, and thrombocytopenia. Efficacy was assessed as event-free clinical success. Human antichimeric antibody (HACA) responses were also characterized. There were no cases of hypersensitivity (95% upper confidence bound, 0.3%), major bleeding, or death. Clinical success was 94.4%. Thrombocytopenia occurred in 23 patients (4.6%; 95% CI, 2.8% to 6.4%), including 12 (2.4%; 95% CI, 1.1% to 3.7%) who developed profound thrombocytopenia (Ͻ20ϫ10 9 cells/L). In 2 patients (0.4%), profound thrombocytopenia did not develop until after hospital discharge; in 4 (0.8%), profound thrombocytopenia recurred despite platelet transfusion. Before a first readministration, a positive HACA titer was present in 22 of 454 patients (4.8%); after a first readministration, an additional 82 of 432 (19.0%) became HACA-positive. HACA did not neutralize the in vitro inhibition of platelet aggregation by abciximab or correlate with clinical events. Conclusions-The results, including overall rates of thrombocytopenia, were consistent with randomized clinical trials of first abciximab treatment. However, there was a shift from mild to profound thrombocytopenia, and cases of delayed presentation and of recurrent thrombocytopenia were seen. These findings suggest that indications and guidelines for first-time use apply to retreatment, particularly the systematic monitoring for thrombocytopenia.

Η Επίδραση Της Στρατηγικής Περιορισμού Των Ενδοφλεβίως Χορηγούμενων Υγρών Στον Αριθμό Των Μεταγγιζόμενων Μονάδων Συμπυκνωμένων Ερυθρών Στις Καρδιοχειρουργικές Επεμβάσεις Με Εξωσωματική Κυκλοφορία

“…Οι επιπλοκές στα σηµεία καθετηριασµού είναι συχνές και ποικίλουν από ελάσσονα αιµατώµατα, µέχρι µείζονα αγγειακά συµβάντα [332,[765][766][767][768][769][770]. Οι επιπλοκές αυτές συµβαίνουν σε ποσοστό 1%-9% και εξαρτώνται από την πολυπλοκότητα της διαδερµικής διαδικασίας [769].…”

“…Μια προοπτική πολυκεντρική κλινική νοσηλευτική µελέτη 4.010 ασθενών αποκάλυψε, ότι οι νοσηλευτικές παρεµβάσεις που έγιναν δε µείωσαν σηµαντικά την αιµορραγία στη βουβωνική χώρα [772]. Οι επιπλοκές στα σηµεία πρόσβασης είναι συχνότερες εάν ισχυροί αντιαιµοπεταλιακοί παράγοντες χρησιµοποιούνται κατά τη διαδικασία [332]. Με δεδοµένη τη χαµηλή, αλλά σχετικά σταθερή συχνότητα εµφάνισης επιπλοκών στα σηµεία καθετηριασµού, η κοινή γνώµη πρότεινε συσκευές σύγκλεισης ή αιµοστατικά κολλαγόνου που ελέγχουν άµεσα την αιµορραγία στο σηµείο πρόσβασης, να προτιµώνται σε ασθενείς που απαιτούν επέµβαση εντός 24 ωρών από τον καθετηριασµό (πίνακας 6).…”

“…Οι βραχείας δράσης, τιροφιµπάνη και επτιφιµπατίδη και ο συνδυασµός ασπιρίνης και ηπαρίνης, χρησιµοποιούνται κατά τη στεφανιαία παρέµβαση χωρίς σηµαντική αύξηση σε σοβαρά περιστατικά αιµορραγίας που σχετίζονται µε τον καθετηριασµό [328][329][330]. Ο µακρύτερης διάρκειας GPI αµπσιξιµάµπη, βελτιώνει την κλινική έκβαση της διαδερµικής στεφανιαίας παρέµβασης, αλλά προκαλεί θροµβοκυτοπενία και αιµορραγία στο σηµείο της πρόσβασης [331,332]. Η τιροφιµπάνη και η αµπισιξιµάµπη, έχουν ανάλογη αποτελεσµατικότητα και επιπλοκές αιµορραγίας [332].…”

“…Ο µακρύτερης διάρκειας GPI αµπσιξιµάµπη, βελτιώνει την κλινική έκβαση της διαδερµικής στεφανιαίας παρέµβασης, αλλά προκαλεί θροµβοκυτοπενία και αιµορραγία στο σηµείο της πρόσβασης [331,332]. Η τιροφιµπάνη και η αµπισιξιµάµπη, έχουν ανάλογη αποτελεσµατικότητα και επιπλοκές αιµορραγίας [332]. Περιορισµένες αποδείξεις είναι διαθέσιµες για να καθοδηγήσουν τη χρήση των GPI σε ασθενείς µε οξύ έµφραγµα του µυοκαρδίου ή µε ασταθή στεφανιαία σύνδροµα που χρειάζονται επίσης καρδιοχειρουργικές επεµβάσεις [302,322].…”

“…Αυτό αποτελεί µια προεγχειρητική ρύθµιση της διατήρησης αίµατος που µπορεί να εµποδίσει την απώλεια αίµατος που δεν αναγνωρίστηκε στο σηµείο της πρόσβασης κατά την CPB, υπό υψηλές δόσεις συστηµατικής ηπαρίνης. Στην περίπτωση της CPB, η υψηλή δόση ηπαρίνης είναι ένα αιµατολογικό stress, ανάλογο µε την υψηλής έντασης αντιαιµοπεταλιακή θεραπεία και η κοινή γνώµη προτείνει ότι άµεσες συσκευές σύγκλεισης στο σηµείο του καθετηριασµού είναι λογικό να περιορίσουν την αιµορραγία και τη µετάγγιση αίµατος που σχετίζεται µε τον πρόσφατο καθετηριασµό (εντός 24 ωρών) στις καρδιοχειρουργικές επεµβάσεις µε CPB [332,769]. Άλλες παρεµβάσεις που στοχεύουν στον περιορισµό της απώλειας αίµατος περί την ώρα του καθετηριασµού θα βελτιστοποιήσουν την περιεγχειρητική µάζα των ερυθρών και τελικά θα µειώσουν τη µετάγγιση αίµατος µετά από επέµβαση.…”