A randomized comparative dose‐ranging study of interferon‐α and mitomycin‐C as an internal control in primary or recurrent superficial transitional cell carcinoma of the bladder

Abstract

Ablative therapy with interferon-alpha was less effective than mitomycin-C in patients with superficial bladder cancer. Both drugs were well tolerated, although interferon-alpha appeared to have a slightly better overall safety profile.

Interferon-a2b Reduces Neo-Microvascular Density in the ‘Normal’ Urothelium Adjacent to the Tumor after Transurethral Resection of Superficial Bladder Carcinoma

“…Unfortunately, although intravesical chemotherapy decreases tumor recurrence rate in the short-term (1-2 years), long-term results are disappointing, indicating that the proportion of patients having recurrent tumor at ≥5 years is the same or even higher than for those treated by TUR alone [12,13]. Moreover, recent publications reported that perioperative single-dose instillation of epirubicin or weekly administration of mitomycin were more effective in prevention of primary TCC recurrence than IFNa2b treatment [16,17]. After the favorable report of Morales et al [14] in 1976, BCG has been used as a prophylactic and therapeutic agent, introducing immunotherapy in the management of TCC.…”

The Role of Interferon in the Management of BCG Refractory Nonmuscle Invasive Bladder Cancer

“…Interferon- α (IFN- α ) is a pleiotropic immune modulator that has demonstrated antiproliferative activity in several preclinical studies. While the results of interferon- α 2 β (IFN- α 2 β ) as intravesical monotherapy has proven to be inferior to standard therapies [ 9 ], in vitro studies have shown that the addition of IFN- α 2 β to BCG potentiates the TH1-type response [ 10 ]. O'Donnell and colleagues proposed the addition of IFN- α 2 β to a BCG regimen with the hope it would synergistically elicit an appropriate host response in patients who have failed induction BCG therapy.…”

Ερευνητική Μελέτη Της Τοπικής Απάντησης Σε Επιφανειακό Καρκίνο Της Ουροδόχου Κύστης Μετά Από Χορήγηση Ανοσοτροποποιητικών Παραγόντων

“…Παρουσιάζει τη µέγιστη δραστικότητά της όταν χορηγείται ενδοκυστικά και λιγότερο υπό µορφή ενδο-ογκικής έγχυσης, που πρακτικά έχει εγκαταλειφθεί. Το ιδανικό δοσολογικό σχήµα δεν έχει ακόµη καθοριστεί, αλλά σε γενικές γραµµές χορηγούνται δόσεις που κυµαίνονται µεταξύ 40 έως 100 εκατοµµυρίων διεθνών µονάδων 251,252 .…”

“…Ιστορικά, η πρώτη ενδοκυστική χορήγηση ιντερφερόνης-α (λεµφοβλαστοειδούς προέλευσης) σε επιφανειακό καρκίνο της ουροδόχου κύστης πραγµατοποιήθηκε το 1986 από τον Oliver και συν 259 . Το ιδανικό δοσολογικό σχήµα, υπό την έννοια του βέλτιστου συνδυασµού δόσης και συχνότητας χορήγησης, δεν έχει ακόµη καθοριστεί 251 .…”

“…Ενδιαφέρον προκαλεί η παρατήρηση των ερευνητών ότι οι ασθενείς που εµφάνιζαν δυσανεξία στο BCG ή καθυστερηµένη υποτροπή µετά από αρχική ανταπόκριση στην αγωγή είχαν τις υψηλότερες πιθανότητες να ανταποκριθούν µακροπρόθεσµα στην ιντερφερόνη-α. Πρόσφατα, ο Malmström µελέτησε µε τυχαιοποιηµένο τρόπο σε 115 ασθενείς την αποτελεσµατικότητα τριών δοσολογικών σχηµάτων ιντερφερόνης-α (30 MIU, 50 MIU, 80 MIU), χρησιµοποιώντας τη µιτοµυκίνη-C (40 mg) 251 . Οι ασθενείς υποβάλλονταν σε εβδοµαδιαίες ενδοκυστικές εγχύσεις για διάστηµα 12 εβδοµάδων.…”