A Posthuman Quest for Establishing Self-Image through Nature in Virginia Woolf’s The Waves

Abstract

Virginia Woolf, son derece deneysel olan modernist romanı Dalgalar (1931) (The Waves)'da, insan deneyiminin psikolojik derinliğini ve dokusunu, bir dizi parçalanmış ve kopuk görüntüler, iç monologlar ve kendi kendine konuşma tekniği (soliloquy) yoluyla tasvir ederek, kayıp, hayal kırıklığı ve kırılmışlık hissini vurgulamaktadır. Dalgalar (1931) romanı boyunca, karakterler kendilerini ifade etmeye çabalarlar ve insan ve insan olmayan yaşam formları ile etkileşimler içine ve çevre ile birlikte var olma yoluyla bir öz-imge inşası için posthüman bir arayışa girerler. Bu makale, Woolf'un doğa ile kültür, benlik ve çevre, insan ve insan olmayan yapılar arasındaki arayüz anlayışına yeni bir bakış açısı sunmak için materyal bir posthüm anist yaklaşımla Dalgalar'ı (1931) incelemektedir. Bu yaklaşım karakterlerin doğayla bütünleşme ve bir olmaya özlem duymak ve canlı ve cansız varlıkların maddeselliğini keşfetmek ve paramparça imajlarını ve modern yaşam tarzlarını yeniden tanımlamalarına yardımcı bir araç olarak görülmektedir.