Analogue sunset. The educational role of the British Film Institute, 1979-2007

Abstract

RESUMENEn este artículo se plantean los elementos clave de las estrategias de educación en el cine llevadas a cabo por el Instituto Británico del Cine (BFI) en las escuelas británicas durante los veinticinco últimos años de la era analógica. Desde siempre, el BFI se ha implicado de forma activa en el diseño de los planes de estudio de cine, así como en todo lo que de algún modo suscitó preocupación entre los educadores, como fue el caso de la apuesta, de un lado, por el uso instrumental del cine para apoyar el plan curricular y el aprendizaje de las cualidades intrínsecas y distintivas del cine como mediador y, de otro lado, la apuesta por su función ideológica en la sociedad. También se aborda en este artículo la cuestión de si el cine en sí mismo constituye un área de estudio o si sería más adecuado incluirlo en el ámbito de la televisión como parte de los medios de imagen en movimiento. El BFI ha desempeñado un papel crucial en la investigación de estos interrogantes, así como en la demostración y ejemplificación de la enseñanza del cine destinada a los jóvenes. No obstante, las continuas vicisitudes que han surgido en este tiempo han orientado las perspectivas educativas en diferentes direcciones. La tesis central de este artículo es demostrar que la educación en el cine, aplicable a todos los medios de comunicación en general, debe ser un derecho accesible a todos los estudiantes, y no quedar reducido a una minoría o presentado como una posible opción. Los proyectos clave que se detallan a continuación en este artículo orientan sobre algunos procedimientos destinados a que las instituciones culturales subvencionadas con dinero público puedan intervenir en la política educativa y en su implantación. ABSTRACT This paper traces key features of the BFI's evolving strategies for film education in UK schools during the final 25 years of the analogue era. Historically, the BFI did much to establish the characteristics of film study, but it also embodied tensions which have continued to preoccupy educators, such as the relationship between the instrumental use of film to support the curriculum, and learning about its intrinsic and distinctive qualities as a medium, or about its ideological function in society. The paper also addresses the question of whether «film» on its own constitutes a valid area of study, or whether it is more properly studied alongside television as part of «moving image media». The BFI has played a key role in exploring these issues and in exemplifying how film, or moving image media, can be taught to younger learners, but the internal vicissitudes it has constantly experienced have always pulled its educational activities in different directions. The central argument of this paper is that film education -and indeed media education in general-should be an entitlement for every learner, not something offered only to a minority or provided as an optional extra. The key projects described in this paper indicate some of the ways in which a publicly funded cultural institution can intervene in edu...

Cine para la Educación. Aprender de seis décadas de buenas experiencias educomunicativas

“…Desde 1984 numerosos especialistas se han referido a las posibilidades expresivas, formativas y educativas del cine en nuestro país (Amar-Rodríguez, 2003;Canga, 2019;del-Amo, 1987;de-Pablos-Pons, 1986;Ferrés, 2014;Monterde, 1986;Pérez-Rodríguez & Delgado-Ponce, 2012;Zunzunegui, 1984). A nivel internacional, en el ámbito anglosajón, diversos especialistas han abordado problemas estructurales similares a los encontrados en España a la hora de integrar la educación en el cine dentro del sistema educativo desde una perspectiva crítica (Masterman, 1993) o de plantear la continuidad de este tipo de enseñanza (Bazalgette, 2010).…”

Κινηματογραφική Εκπαίδευση

“…Στα τέλη της δεκαετίας του 2000, όπως ειπώθηκε, αναδύθηκε εκ νέου η τάση να διαχωρισθούν η εκπαίδευση στα μέσα και η ΚΕ (Bazalgette, 2010). Στον πυρήνα αυτής της εξέλιξης (πέρα από το χρόνιο αίτημα για την ανάδειξη της παιδαγωγικής αξίας των ταινιών και του κινηματογράφου) βρίσκεται, πιθανόν, η προσπάθεια να ενισχυθεί μελλοντικά η βιομηχανική κινηματογραφική παραγωγή (Southern, 2016).…”

“…Θεωρητικοί υποστηρίζουν ότι οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν για την εισαγωγή του κινηματογράφου στο σχολείο ως ΜΜΕ, ήταν επιβλαβείς για το αίτημα του αυτόνομου πεδίου της ΚΕ και του κινηματογράφου ως τέχνης (Watson, 1990• Bergala, 2016• Burn, 2018. Το αποτέλεσμα των δυσκολιών που παρουσιάστηκαν και της κριτικής που ασκήθηκε στη συνύπαρξη της εκπαίδευσης στα ΜΜΕ με την ΚΕ είναι η δεύτερη σήμερα να διεκδικεί την αυτοτέλειά της (Bazalgette, 2010• Hobbs, 2015• Reid, 2018• Southern, 2016 (Bordwell & Thompson, 2004). Ο παλαιότερος ισχυρισμός ότι οι τηλεοπτικές παραγωγές είναι προϊόντα χαμηλής αισθητικής που δεν έχουν καμία σχέση με τον κινηματογράφο (Βαλούκος, 2004· Bergala, 2017· Bordwell & Thompson, 2004· Κολοβός, 2000 σήμερα φαίνεται ότι αμφισβητείται ιδιαίτερα, λόγω της επένδυσης μεγάλων ποσών στην παραγωγή ταινιών και της επέλασης των ιδιωτικών καναλιών και των υπηρεσιών streaming (π.χ.…”

“…Η ομάδα εργασίας που υποστήριξε τον Ευρωπαϊκό Χάρτη του Γραμματισμού στα ΜΜΕ, καθώς και θεσμοί δημόσιας ρύθμισης των ΜΜΕ, όπως το 80 Πιο αναλυτικά δες: https://euromedialiteracy.eu/index.php?Pg=charter 81 Η έκθεση Study on the Current Trends Approaches to Media Literacy in Europe είναι διαθέσιμη στον ιστότοπο: http://ec.europa.eu/assets/eac/culture/library/studies/literacy-trends-report_en.pdf γ) Δημιουργική παραγωγή (επικοινωνιακή ικανότητα). Ο διορισμός της Cary Bazalgette στο BFI το 1979 σηματοδότησε την πρώτη σοβαρή προσπάθεια να αναπτυχθούν πόροι και διδακτικό υλικό που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην τάξη(Bazalgette 2010). Το εκπαιδευτικό τμήμα του BFI δημιούργησε τις εκδόσεις BFI Publishing με σκοπό να διαμορφώσει ένα νέο θεματικό πεδίο για την ΚΕ και όχι να αναπαράγει τα προηγούμενα.…”