Fragmento sobre música e linguagem

Adorno, Theodor W.

doi:10.1590/s0101-31732008000200010

Cited by 5 publications

(3 citation statements)

References 0 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…Nesse debate, a pergunta sobre se a música é uma linguagem, todavia causa diferentes visões: de um lado, aqueles que defendem a música como sendo o próprio fim, ou seja, o conteúdo está em si mesma (Hanslick, 1994;Adorno, 2008); e, de outro, os que centram a música como uma síntese dos processos culturais e do corpo humano (blacking, 2007;Merriam, 1964) O processo de formação compartilhado pela turma, por meio da música, trouxe os diversos ambientes em que ela ocorre, como:…”

Section: Resumen Ideias Para a Aberturaunclassified

“A música que me forma ou (trans)forma”: narrativas musicais no estágio

Marques,

Mateiro

2023

RBPAB

View full text Add to dashboard Cite

Neste artigo discutiremos a música como a materialização, representativa, exteriorizada no processo de formação de licenciandos, durante a disciplina de Estágio Supervisionado Curricular em um curso de Licenciatura em Música, tendo o campo de atuação a escola de educação básica. Apresentamos como foi realizado o Ateliê Biográfico de Projeto, que fomentou narrativas orais, escritas e musicais entre os estagiários. A partir de suas partilhas musicais, de suas experiências automediais proporcionadas pela música, debatemos o papel da música nas histórias de vida em formação e as projeções profissionais de dois estudantes. O significado de música e formação, para esses, está centrado na experiência vivida do tocar e na materialidade sonora expressiva que conseguiram realizar com seus instrumentos musicais. A partir das ressignificações de suas experiências musicais vividas na disciplina, percebemos suas ressonâncias em suas formas de pensar a docência em música na escola.

show abstract

Section: Resumen Ideias Para a Aberturaunclassified

“A música que me forma ou (trans)forma”: narrativas musicais no estágio

Marques,

Mateiro

2023

RBPAB

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…O aumento de intensidade da música no clímax e a preparação de futuras ações dramáticas apontadas por London passaram a ser cada vez mais precisos e controlados, uma vez que, ao ser composta, a música se moldava aos tempos das imagens filmadas. Adorno;Eisler (1981, p.136 e seq.) descrevem com propriedade as consequências dessas exigências: "A sincronização é um elemento fundamental: deve interpretar a música em função de determinados pontos, e as relações da imagem e da música devem coincidir temporalmente até mesmo nos mínimos detalhes".…”

unclassified

Sinfonietta e Psycho, de Bernard Hermann - intersecções entre a música de concerto e a música cinematográfica

Dino¹

View full text Add to dashboard Cite

, por sua orientação e tempo dedicados à minha pesquisa. Ao Prof. Rodolfo Coelho de Souza pela orientação sobre a bibliografia pertinente às análises de conteúdos atonais. À Katya Stubing, minha esposa, por todo seu apoio e compreensão durante esse período de estudos. Ao Eduardo Luis dos Santos, ao Ruriá Duprat e à Maria do Rosário Santana, pelo apoio e por me permitirem realizar esta pesquisa concomitantemente ao trabalho no Estúdio Banda Sonora. A todos os meus colegas de trabalho do Estúdio Banda Sonora, pela compreensão durante esses dois anos e meio de pesquisa. Ao meu amigo Eduardo Avellar, por ter me apresentado a gravação da Sinfonietta de Bernard Herrmann ainda nos tempos do nosso curso de composição e regência na UNESP e também pelas gravações de obras de Charles Ives e da trilha sonora de Psycho. Ao Dee Hale e Lacey Chemsak da Sony/ATV Music Publishing, pela permissão do uso da trilha sonora de Psycho.

show abstract

“…Intergration) του μουσικού έργου, ως ηχητικού γεγονότος στη γραμμική ροή του αντικειμενικού χρόνου, η οποία αποτελεί έναν πρώτο γενικό προσδιορισμό της χρονικότητάς του και τον οποίο ο Adorno βλέπει να αγνοείται στις επί χάρτου συνθετικές πρακτικές των σειραϊστών. Αλλά ποια είναι τα έργα της Νέας Μουσικής, στα οποία είναι πλέον αναγκασμένος -καθότι και σε αυτά αναγνωρίζει ένα έλλειμμα χρονικής οργάνωσης-να αναφέρεται στο εξής ο συγγραφέας και τα οποία πληρούν έστω αυτή, την αυτονόητη συνθήκη; Πρόκειται για έργα, τα οποία καταφαίνονται αυτή τη διαδικασία, συμφιλιώνονται με τη χρονική διαδοχή και ασφαλώς δεν βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση με αυτήν: «πραγματικά απελευθερωμένη...συμφιλιωμένη με τη χρονική διαδοχή, μουσική, επιδιώκει να ξεφορτωθεί κάθε έννοια επανάληψης» 312. Διότι «η μη επαναληψιμότητα του χρόνου εκδηλώνεται στους μουσικούς φθόγγους με τη μεταβολή τους» 313.…”

unclassified

Όψεις Του Χρόνου Στη Μουσική Του Εικοστού Αιώνα

Γιαννόπουλος¹

View full text Add to dashboard Cite

H επικαιρότητα της περί χρόνου προβληματικής για τη μουσική σκέψη του εικοστού αιώνα οφείλεται στην κατάρρευση συνεκτικών στοιχείων όπως η τονικότητα και μια, σε ρυθμιστική σχέση με τον χρονική διαδοχή ευρισκόμενη, μορφή. Ένα σύνηθες ωστόσο πρόβλημα στις αναλύσεις της σχέσης του μουσικού έργου με τον χρόνο, είναι η μονομέρεια τους, η οποία οφείλεται στον χώρο, από τον οποίο προέρχεται ο μελετητής: ο φιλόσοφος τείνει να επιλέγει περιορισμένα και απλοϊκά μουσικά παραδείγματα ή φαινόμενα, όπως συμβαίνει σε φαινομενολογικές προσεγγίσεις, ο δε μουσικολόγος να ξεκινά από μια μονόπλευρη θεωρητική βάση, υιοθετώντας απλουστευμένα μοντέλα προσδιορισμού του χρόνου, χωρίς να εξετάζει στο απαιτούμενο βάθος τις θεωρητικές τους προεκτάσεις. Για αυτόν το λόγο η διεπιστημονική υπέρβαση αυτής της μονομέρειας κατέστη επιτακτική ανάγκη για την εργασία αυτή. Παράλληλα, αναζητήθηκε εκείνη ακριβώς η περίοδος στην ιστορία της μουσικής, η οποία θεματοποίησε ιδιαίτερα τη σχέση του μουσικού έργου με τον χρόνο, αναδεικνύοντάς την εν γένει σε νευραλγικό ζήτημα της Νέας Μουσικής. Αυτή είναι η μουσική της πρωτοπορίας τις δεκαετίες του ’50 και ’60. Στην Εισαγωγή διερευνώνται οι δυνατότητες θεωριών, με τις οποίες έχει υποστηριχθεί η ενότητα, κατά την ρήση του Husserl, εκτεταμένων «χρονικών αντικειμένων» καθότι οι θεωρίες αυτές έχουν χρησιμοποιηθεί και στην περίπτωση του μουσικού έργου. Αυτές είναι κυρίως φαινομενολογικές και ψυχολογιστικές. Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται μια σύντομη αναδρομή σε μονιστικές και δυϊστικές χρονικές θεωρίες και εξετάζεται η θεμελιώδης διάσταση αντικειμενικού και βιωματικού χρόνου στη φιλοσοφία και τη μουσικολογία. Προτείνεται ένα άλλο δυϊστικό μοντέλο, το εννοιολογικό ζεύγος, στατικό-δυναμικό, το οποίο καθίσταται επίκαιρο στη μουσική πρωτοπορία των δεκαετιών του ’50 και ’60 και διατυπώνονται επιχειρήματα για τα σημεία τομής του, με τον προαναφερθέντα θεμελιώδη δυϊσμό. Το δεύτερο κεφάλαιο καταδεικνύεται η διαφοροποίηση της έννοιας του βιωματικού χρόνου στην περί μουσικού, και όχι μόνο, χρόνου συζήτηση στη Γαλλία του Μεσοπολέμου, ο οποίος μέσω της Brelet και κυρίως της θεωρητικής συμβολής του Messiaen γίνεται προσπάθεια να περιγραφεί και να ελεγχθεί με παραμέτρους, οι οποίες διατυπώνονται για πρώτη φορά από τον Γάλλο συνθέτη. Οι παράμετροι αυτοί υιοθετούνται και διαφοροποιούνται αργότερα στη μουσική σκέψη των Stockhausen και Boulez. Έτσι ενισχύεται η θέση της διατριβής και γίνεται κατανοητή η έμφαση, η οποία δίνεται στο έργο συνθετών, της πρωτοπορίας. Το τρίτο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στη χρονική διαλεκτική του Adorno. Με τη διαλεκτική αυτή διατυπώνει το ιδεώδες μιας μουσικής σύνταξης, η οποία βασίζεται σε μια ρυθμιστική σχέση με τον χρόνο, την οποία συνειδητά προσπαθούν να υπερβούν οι συνθέτες της πρωτοπορίας. Στα επόμενα δύο κεφάλαια διατυπώνονται κριτήρια στατικής και δυναμικής χρονικής οργάνωσης στο επίπεδο της μικροδομής και μακροδομής με βάση μια διαφοροποίηση, την οποία διατυπώνει ο Stockhausen στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Με τη διαφοροποίηση αυτή επιδιώκεται η μετάβαση από το πρωταρχικό ιδεώδες του σειραϊσμού μιας στατικής μικροδομής, σε μια δυναμική μακροδομή και η δημιουργία ενός νέου είδους μουσικής σύνταξης, η οποία κορυφώνεται με τη θεωρία της στιγμιαίας μορφής. Με αυτήν επιδιώκεται η ακραία άρση εννοιολογικών δυϊσμών, με τους οποίους επιχειρήθηκε ο προσδιορισμός της χρονικότητας του μουσικού έργου, αλλά και η ίδια του η έννοια ως εκτατού στο χρόνο. Η εργασία κλείνει με μια διερεύνηση των σημείων τομής του επιλεγμένου, ως κεντρικού επιχειρήματος, δυϊσμού, με άλλους επίκαιρους στη μουσική θεωρία και αισθητική κατά τις συγκεκριμένες δεκαετίες.

show abstract

Fragmento sobre música e linguagem

Cited by 5 publications

References 0 publications

“A música que me forma ou (trans)forma”: narrativas musicais no estágio

“A música que me forma ou (trans)forma”: narrativas musicais no estágio

Sinfonietta e Psycho, de Bernard Hermann - intersecções entre a música de concerto e a música cinematográfica

Όψεις Του Χρόνου Στη Μουσική Του Εικοστού Αιώνα

Contact Info

Product

Resources

About