“…Стигма може бити лична (ин-траперсонална), интерперсонална и институционална (81). Лична стигма настаје нај-чешће од момента саопштавања дијагнозе епилепсије, а посебно код одраслих, где се са саопштењем дијагнозе развија унутрашња перцепција осећаја друштвене непо-жељности, мање вредности, различитости, повлачења, инфериорности, смањеног са-мопоштовања, самопоуздања, стида, срамоте, кривице, перцепција страха од напада, страха да буде одбачен, запостављен у породици, школи, околини, од губитка стату-са, страха од могућих непријатности приликом запослења, склапања брака... (82). Стигматизација код особе с епилепсијом доводи до поремећаја понашања код куће, радном месту и окружењу, доводи до појаве анксиозности и депресивности.…”