The Importance of Telling a Good Story: An Experiment in Public Criminology

Using our own experiences in attempting to 'do' public criminology in the wake of a violent sexual assault on our campus, we offer a critique of the emerging public criminology framework. Focusing specifically on tensions between fact and emotion and representations of expertise in the news media, we argue for a greater respect for emotional responses to crime in moving the public criminology agenda forward. We suggest that if public criminology sets as its goal educating the public about crime with an eye towards injecting a counter/critical discourse into 'get tough' crime control policies, then public criminologists need to recognize and take seriously the public's emotions rather than negate them. Drawing on the work of Ahmed (The cultural politics of emotion. Routledge, London, 2004), we suggest that the role of the expert is not to simply inform citizens of the 'facts' about crime, but to establish-through emotions-the relationship between themselves and the imagined criminal Other (Young in Imagining crime: Textual outlaws and criminal conversations. Sage Publications, London, 1996). Thus, alongside trying to convince the public to be more 'rational' when it comes to crime, critical criminologists must start to accept people's fear and anger as legitimate reactions and try to redirect these emotions toward more productive ends.

show abstract

“…For a discussion on the importance of 'telling a good story' when presenting issues of crime and criminal justice seeFeilzer (2009).…”

mentioning

confidence: 99%

Talking Heads and Bleeding Hearts: Newsmaking, Emotion and Public Criminology in the Wake of a Sexual Assault

Mopas

Moore

2011

Crit Crim

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…Ook zien we de opkomst van perspectieven die zich richten op de analyse van publieke narratieven en maatschappelijke storytelling. Denk bijvoorbeeld aan mediaverhalen, narratieven van politici of professionals (Dollinger, 2020;Feilzer, 2009;Peelo & Soothill, 2000). Publieke narratieven worden hier beschouwd als 'een toegang' tot criminaliteit en bestraffing voor het publiek, ze brengen een narratief kader over en geven betekenis aan wat er in het dagelijkse leven gebeurt.…”

Section: Casestudies En 'Recentere' Shiftsunclassified

Het verhaal van/in de narratieve criminologie

Petintseva¹,

Althoff²

2020

Tijdschrift Over Cultuur &Amp; Criminaliteit

View full text Add to dashboard Cite

Criminologen kijken wel vaker over het hekje bij collega's uit andere disciplines, om nieuwe trends en inzichten vervolgens te vertalen naar criminologisch relevante thema's, hierbij rekening houdend met de domeinspecifieke nuances en gevoeligheden. Het was weliswaar lang wachten vooraleer een van de belangrijke shifts binnen de sociale wetenschappen -met name de narrative turn van de jaren 1970 (zie bijv. het themanummer van Critical Inquiry in 1979 en de invloedrijke collectie On narrative met baanbrekende inzichten over de rol van narratieven)weerklank vond binnen de criminologie (Maruna, 2015;Presser, 2016). Het centraal stellen van de betekenis van het talige in de context van criminaliteit is niet nieuw, maar is geëvolueerd met de opkomst van het interpretatieve paradigma in de criminologie sinds de jaren 1950. Het symbolisch interactionisme en de etnomethodologie benadrukken dat menselijke handelingen altijd plaatsvinden binnen sociale netwerken van betekenis die onderhandeld moeten worden en dus veranderlijk zijn. Taal speelt een sleutelrol in dit circulaire interactieve proces. Ook zijn er prominente werken binnen de rechtssociologie en de rechtspsychologie die een vruchtbare toepassing van het narratief perspectief demonstreren. Denk bijvoorbeeld aan de prominente studie van Ewick en Silbey (1995) over de relatie tussen subversieve en hegemoniale rechtsverhalen, of de studies van rechtspsychologen over rechterlijke uitspraken als storytelling. Criminologen wier werk als baanbrekend wordt beschouwd werkten ook al decennialang rond verhalen: de narratieven van daders werden bijvoorbeeld gecentraliseerd door de Chicago School-onderzoekers, door Gresham Sykes en David Matza, evenals door Jack Katz. Feministische criminologen voerden aan dat primaire ervaringen en eerstepersoonverhalen van vrouwen die slachtoffer werden van seksueel geweld op de voorgrond moeten staan. Narratieven kregen ook een prominente plaats in het streven naar meer participatieve modellen van (straf)rechtsbedeling (Van Swaaningen, 1997). René Foqué en Just 't Hart hebben de term 'narratieve kennis' in hun klassieker Instrumentaliteit en Rechtsbescherming: Grondslagen van een Strafrechtelijke Waardendiscussie (1990) vooral gekoppeld aan de romanliteratuur, maar ze hebben dit nadrukkelijk doordacht in de zin van Habermas' Herrschaftsfreier Diskurs' en Michel Foucaults ideeën over het 'verworpen weten' dat paradigmawisselingen initieert. Ook recenter hadden de existentiële criminologie (Crewe & Lippens, 2009), dispositionele theorie, culturele criminologie 1 en ver-* Met dank aan René van Swaaningen voor de tip over Nederlandstalige narratieve benaderingen avant la lettre. 1Hoewel narratief als specifieke discursieve vorm ondergeschikt bleef binnen culturele criminologie (Petintseva, 2015).

show abstract

“…Currie () echoes Burawoy's observation that academics tend to speak only about their research with other academics, and joins those who wish to see a greater role for criminologists in public conversations around criminalisation, victimisation, punishment, social harm, and social justice more generally (Carrabine, Lee and South ; Mopas and Moore ; Petersilia ; Piché ). For some, public criminology means being involved in policy development (Petersilia ; Piché ; Stanko ) or contributing to mainstream news stories to provide an evidence base to public conversations about crime and punishment (Barak ; Crépault ; Feilzer ). Others envision a more ‘empowerment‐oriented public criminology’ that encourages criminologists to work in the community with traditionally oppressed and marginalised groups (Carrabine, Lee and South ; Feagin, Elias and Mueller ; Ruggiero ).…”

Section: What Is Public Criminology?mentioning

confidence: 99%

Doing Public Criminology with the Criminal Justice Voluntary Sector: Methodological Reflections and Considerations

McAleese

2019

Howard J Crime Justice

View full text Add to dashboard Cite

Criminological literature outlines various roles for public criminologists and reflects on both the form and purpose of public criminology. This article reviews this literature and considers institutional and political activist ethnography as methods through which criminologists can address critique, and better combine social justice research and advocacy work. Such methodological considerations demonstrate that, for some, 'doing' public criminology means actively engaging in advocacy work alongside research participants and other activists. Examples and reflections from the author's own work with the criminal justice voluntary sector (CJVS) in Canada demonstrate that a public criminology informed by institutional and political activist ethnography is especially important if we want to: (i) better understand the role of the sector in supporting people with criminal records; and (ii) strengthen the relationship between academics, policymakers, advocates, practitioners, and people with lived experience of criminalisation and punishment.

show abstract

The Importance of Telling a Good Story: An Experiment in Public Criminology

Cited by 14 publications

References 18 publications

Talking Heads and Bleeding Hearts: Newsmaking, Emotion and Public Criminology in the Wake of a Sexual Assault

Talking Heads and Bleeding Hearts: Newsmaking, Emotion and Public Criminology in the Wake of a Sexual Assault

Het verhaal van/in de narratieve criminologie

Doing Public Criminology with the Criminal Justice Voluntary Sector: Methodological Reflections and Considerations

Contact Info

Product

Resources

About