The Application of Attachment Theory and Family Systems Theory to the Phenomena of Parentification

Abstract

Attachment theory and family systems theory, taken together, are proffered as a potential framework to understand the adverse effects of parentification. Attachment theory helps clarify the process of parentification as it involves the relationship between child and parent and/or caregiver. Family systems theory gives clarity to the context (i.e., the family system) in which parentification takes place. Internal working models are discussed as the mechanism through which meaning making about the parentification process happens and thereby informs the opportunity for positive and negative outcomes in adulthood. The proposed framework allows for a potentially broader view of this ubiquitous phenomenon parentification.

Perceived childhood emotional parentification is associated with Machiavellianism in men but not in women

“…As presented in detail earlier, parentification not only includes a caregiving burden but also the neglect of children's developmental needs (Hooper, 2007), and a pervasive feeling of uncertainty in children (Burnett et al, 2006). Both neglect (Láng & Lénárd, 2015) and unpredictable family environment (Láng & Birkás, 2014) demonstrated associations with Machiavellianism.…”

“…With preventing the satisfaction of the child's developmentally appropriate needs, parentification can be considered as a specific form of neglect (Hooper, 2007). Thus, clinical literature emphasizes the detrimental effects of parentification leading to different forms of mental health symptoms.…”

Characteristics of Childhood Parentification and Its Effects on the Individual

“…Örneğin, ebeveynleri için güven ve destek kaynağı olabilir, bir çatışma durumunda aile üyeleri arasında arabuluculuk yapabilir, sır saklayabilir veya kriz durumunu çözmek için müdahalede bulunabilir. Duygusal ebeveynleşme, ebeveynin beklentileri ile çocuğun yaşı, olgunlaşma düzeyi ve anlama kapasitesi arasında tutarsızlık olması ve ebeveynlerini memnun edebilmek için çocuğu kendi istek ve ihtiyaçlarını görmezden gelmeye zorlaması nedeniyle, çocuğun gelişimi üzerinde en zararlı etkilere sahip ebeveynleşme türü olarak kabul edilmektedir (Aldridge, 2006;Chase, 1999;Hooper, 2007a;Katz ve ark., 2009). Jurkovic (1997) ise ebeveynleşmeyi işlevsel ve işlevsel olmayan özellikler açısından ele alan bir skala üzerinde değerlendirmiştir.…”

“…Bağlanma Kuramı. Bağlanma kuramında ebeveynleşme, ebeveyn-çocuk arasındaki bağlanma ilişkisinde bir bozulma olarak ele alınmaktadır (Chase, 1999;Hooper, 2007a). Bowlby (1979) tarafından kompulsif bakım verme olarak adlandırılan bu ilişkide, çocuk diğerlerinin ihtiyaçlarını karşılamak için çabalayıp durmaktadır.…”

“…Günümüzdeki bağlanma çalışmaları ise ebeveynleşmeyi içsel çalışma modelleri çerçevesinde açıklamaktadır (Bellow, Boris, Larrieu, Lewis ve Elliot, 2005;Byng-Hall, 2002;Hooper, 2007a;Katz, Petracca ve Rabinowitz, 2009). Bu görüşe göre, ebeveynleşmenin olduğu ailelerde, ebeveyn çocuğun fiziksel ve duygusal bakım ihtiyaçlarına tepki vermez.…”