Sudden cardiac death – what do we know and how do we prevent it?

Abstract

Sudden cardiac death (SCD) is an important clinical problem with a complex and multifactor background. Trends in its prevention have been dynamically developing over the last decades. Patients with ischemic heart disease, especially after myocardial infarction, represent the largest group at an elevated risk of SCD. Many congenital and hereditary diseases are associated with an increased risk of SCD, particularly among young people. Although far from perfect, left ventricular ejection fraction remains the only widely recognized, relatively objective and credible method of assessing the risk of SCD among patients with heart failure. Other methods for assessing the risk are waiting for the final confirmation of their usefulness in clinical trials. The implantable cardioverter-defibrillator (ICD) and its newer version-totally subcutaneous S-ICD-remain the most effective methods of SCD prevention. The only class of drugs with well-proven efficiency in most patients at risk of SCD is β-blockers. Streszczenie Nagły zgon sercowy (sudden cardiac death-SCD) stanowi istotny problem kliniczny o wieloczynnikowym podłożu. W ciągu ostatnich dekad dynamicznie rozwijają się trendy w zakresie zapobiegania SCD. Największą grupą pacjentów o podwyższonym ryzyku wystąpienia SCD są osoby z chorobą niedokrwienną serca, szczególnie po przebytym zawale serca. Wiele wrodzonych i dziedzicznych schorzeń wiąże się z podwyższonym ryzykiem wystąpienia SCD, przede wszystkim wśród osób młodych. U pacjentów z niewydolnością serca pomiar frakcji wyrzutowej lewej komory jest jedyną powszechnie uznaną, względnie obiektywną i wiarygodną, choć daleką od doskonałości, metodą oceny ryzyka SCD. Pozostałe metody wymagają ostatecznego potwierdzenia swojej przydatności w badaniach klinicznych. Najskuteczniejszą metodą profilaktyki jest wszczepialny kardiowerter-defibrylator (implantable cardioverter-defibrillator-ICD) oraz jego nowsza, całkowicie podskórna wersja S-ICD. Jedyną grupą leków o dobrze udowodnionej skuteczności znajdującą zastosowanie u większości chorych zagrożonych SCD są β-adrenolityki.