Induction of Labor: An Overview of Guidelines

Abstract

Importance Induction of labor (IOL) is a common obstetric intervention that stimulates the onset of labor using artificial methods. Objective The aim of this study was to summarize and compare recommendations from 4 national or international medical societies on the IOL. Evidence Acquisition A descriptive review was conducted of major published guidelines on IOL: the American College of Obstetricians and Gynecologists' “Induction of Labor” and “Management of Late-Term and Postterm Pregnancies,” the guidelines of the Society of Obstetricians and Gynaecologists of Canada (SOGC) on “Induction of Labour,” those of the National Institute for Health and Care Excellence (NICE) on “Inducing Labour,” and the World Health Organization's (WHO's) “Recommendations for Induction of Labour” and “WHO Recommendations: Induction of Labour at or Beyond Term.” These guidelines were compared in terms of their recommendations on clinical indications and methods. Results Many similar indications and contraindications to IOL are identified between American College of Obstetricians and Gynecologists and SOGC, whereas NICE and WHO do not mention any contraindications. The timing of IOL in postterm pregnancies also differs among the guidelines. Regarding the methods of induction, all the medical societies recommend the use of membrane sweeping, mechanical methods, prostaglandins, and oxytocin, whereas NICE argues against the use of misoprostol for IOL. The American College of Obstetricians and Gynecologists and SOGC consider amniotomy a method of IOL, whereas NICE and WHO do not recommend it. All the guidelines also make similar recommendations regarding the management of uterine tachysystole in cases of IOL. Conclusions The World Health Organization seems to be the most evidence-based guideline with recommendations based mainly on Cochrane reviews. The variation in the clinical indications and methods of IOL highlights the need to adopt an international consensus, which may help to optimize the quality of obstetric care and further promote evidence-based medicine. Target Audience Obstetricians and gynecologists, family physicians. Learning Objectives After participating in this activity, the learner should be better able to identify the appropriate indications for induction of labor; explain the effectiveness and associated risks of using prostaglandins, misoprostol, oxytocin, and amniotomy for induction of labor; and assess the definition and alternatives of failure of induction of labor.

Safety and efficacy of titrated oral misoprostol solution versus vaginal dinoprostone for induction of labor: A single‐center randomized control trial

“…Based on previous findings, it has been suggested that more attention should be paid to low‐dose misoprostol for induction of labor. Vaginal doses of 25 µg every 3–6 h have been recommended only if the recipients can be kept under constant supervision 5–7 . The oral administration of misoprostol, on the other hand, is easier and has greater acceptability among women, when compared to vaginal administration.…”

“…Vaginal doses of 25 µg every 3–6 h have been recommended only if the recipients can be kept under constant supervision. 5 , 6 , 7 The oral administration of misoprostol, on the other hand, is easier and has greater acceptability among women, when compared to vaginal administration. In 1996, Ngai et al 8 reported the use of oral misoprostol for pre‐labor rupture of membranes at term.…”

Effect of Induction of Labor on Maternal and Perinatal Outcomes in Low-Risk Singleton Pregnancies: A Retrospective Case-Control Study

“…It is recommended that the gestational age at delivery should be <42 weeks [2]. Women with low-risk pregnancies are advised to terminate the pregnancy between 41 and 42 weeks of gestation, suggesting that women at >41 weeks of gestation without spontaneous parturition should undergo IOL [3].…”

Η Υπερηχογραφική Εκτίμηση Του Μήκους Του Τραχήλου Της Μήτρας Στο Τρίτο Τρίμηνο Της Κύησης Ως Μέθοδος Πρόγνωσης Του Πρόωρου Τοκετού

“…ο κίνδυνος ρήξης της μήτρας (3,4/1.000) ή διάσπασης της ουλής της καισαρικής τομής (2,6/1.000) ήταν μικρότερος στις περιπτώσεις ΠΤ(226). Επιπρόσθετα, το ΜΤ έχει αποδειχθεί ότι έχει υψηλή προγνωστική ικανότητα για την πρόβλεψη επιτυχούς κολπικού τοκετού μετά από καισαρική τομή (area under the curve -AUC: 0,76/ 95% CI: 0,663-0,856/ p<0,001)(227).Αξίζει να αναφερθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτείται περάτωση της κύησης πρόωρα και αυτό επιτυγχάνεται συνήθως με πρόκληση τοκετού (εκτός αν υπάρχουν αντενδείξεις)(228). Τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν η ΠΠΡΕΥ μετά τις 34 εβδομάδες της κύησης, η χοριοαμνιονίτιδα, η σοβαρή προεκλαμψία ή ενδομήτρια βραδύτητα της αύξησης του εμβρύου και ο εμβρυικός θάνατος(228).…”

“…Επιπρόσθετα, το ΜΤ έχει αποδειχθεί ότι έχει υψηλή προγνωστική ικανότητα για την πρόβλεψη επιτυχούς κολπικού τοκετού μετά από καισαρική τομή (area under the curve -AUC: 0,76/ 95% CI: 0,663-0,856/ p<0,001)(227).Αξίζει να αναφερθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτείται περάτωση της κύησης πρόωρα και αυτό επιτυγχάνεται συνήθως με πρόκληση τοκετού (εκτός αν υπάρχουν αντενδείξεις)(228). Τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν η ΠΠΡΕΥ μετά τις 34 εβδομάδες της κύησης, η χοριοαμνιονίτιδα, η σοβαρή προεκλαμψία ή ενδομήτρια βραδύτητα της αύξησης του εμβρύου και ο εμβρυικός θάνατος(228). Το ΜΤ φαίνεται ότι και εδώ έχει σημασία, μιας και σε μια μελέτη 475 εγκύων που υποβλήθηκαν σε πρόκληση τοκετού βρέθηκε ότι το ΜΤ αποτέλεσε ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα πρόβλεψης της καισαρικής τομής (aOR: 1,717/ 95% CI: 1,077-1,663) (229).2.1.7 ΠρόληψηΟι στρατηγικές πρόληψης του ΠΤ διακρίνονται στην πρωτογενή (όταν εφαρμόζεται στον γενικό πληθυσμό), τη δευτερογενή (όταν εφαρμόζεται σε πληθυσμό υψηλού κινδύνου) βραδύτητας της αύξησης(161).…”