Analiza strategicznej narracji ASEAN-u

Abstract

Niniejszy artykuł powstał w ramach projektu "Model idealny partnerstwa strategicznego pomiędzy państwem a organizacją międzynarodową". Został on sfi nansowany ze środków Narodowego Centrum Nauki przyznanych na podstawie decyzji nr UMO-2013/11/D/HS5/01260 ("SONATA 6").

Między teorią a praktyką: kierunki polityki zagranicznej Indonezji w XXI wieku oraz jej pozycja w stosunkach międzynarodowych z perspektywy koncepcji państw średniej rangi

“…Indonezja potrzebuje obu: Stanów Zjednoczonych i Chin, jako przyjaciół i partnerów, i nie chciałaby, by oba supermocarstwa zostały rywalami" 64 Za przejaw wypośrodkowanej polityki zagranicznej wobec Chin oraz USA należy uznać starania Indonezji w drugiej dekadzie XXI wieku o sformułowanie niezależnej strategii politycznej ASEAN wobec regionu Indo-Pacyfiku, która odzwierciedlałaby koncepcję "dynamicznej równowagi", jaką ma się rządzić ten region, z uwzględnieniem roli organizacji jako jednego z jego centrów w myśl zasady "centralności ASEAN" (ASEAN Centrality). Oparcie się w polityce regionalnej na "centralności ASEAN" ma prowadzić do sytuacji, w której regionalne procesy polityczne są prowadzone i definiowane przez mechanizmy ASEAN oraz jej instytucji pochodnych 65 W 2013 r. M. Natalegawa sformułował wizję utworzenia Traktatu o przyjaźni i współpracy Indo-Pacyfiku na wzór Traktatu o przyjaźni i współpracy ASEAN z 1976 r., jednak o szerszym geograficznie charakterze 66 . Następczyni Natalegawy, Retno Marsudi na szczycie Azji Wschodniej w 2018 r. ogłosiła koncepcję współpracy Indo-Pacyfiku (Indo-Pacific Cooperation Concept), która miała mniej wiążący charakter, ale podobny cel, tj.…”