Objective To analyze the wear rate of computer‐aided design and computer‐aided manufacturing (CAD/CAM) composites, polyetheretherketones and glass ceramics. Material and Methods Our study groups were prepared from two different resin‐based composites (Brillant Crios, Cerasmart), a glass ceramic (IPS Emax CAD) and reinforced polyetheretherketone (BioHPP) material (n = 10). Premolar teeth were used as antagonists. The specimens, which were subjected to two body wear tests (240,000 cycles, 1.2 Hz, 50N) in the chewing simulator, were scanned with a 3D laser scanner both before and after the wear test. Volume loss and wear depth were determined by means of the obtained images software program. The wear pattern was examined by scanning electron microscopy. Kruskal Wallis test served for analyzing. Results The least volume loss and wear depth were seen in the polyetheretherketone material (0.06 ± 0.04 mm3, 0.02 ± 0.01 mm), while the maximum volume loss was seen in the groups containing resin‐based composite. (p = 0.05). The volume loss value in glass ceramics is between CAD/CAM composites and polyetheretherketone. Conclusion The behavior of polyetheretherketone against enamel was different from glass ceramics and composite materials in terms of the amount of wear. Clinical Significance Polyetheretheketone can be considered as an alternative to other chairside materials in terms of wear resistance.

Amaç: Cam iyonomer simanlar; mine ve dentine kimyasal bağlanmaları, biyouyumlulukları, flor salınımı gibi spesifik özellikleri nedeniyle klinkte yaygın olarak kullanılırlar. Flor salınımına bağlı antikaryojenik potansiyelleri, restorasyonun klinik başarısını doğrudan etkileyen ve sekonder çürük gelişimini önleyen bir faktör olarak görülmektedir. Sekonder çürük oluşumuna neden olabilen diğer bir faktör de yüzey pürüzlülüğüdür. Materyalin yüzey kalitesi; plak birikimini ve buna bağlı olarak sekonder çürük oluşumunu etkilemektedir. Bu çalışmanın amacı da cam iyonomer içerikli dört farklı restoratif materyallerin yüzey pürüzlülüklerinin değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntem: Çalışmada dört farklı tipte cam iyonomer içerikli restoratif materyal; rezin modifiye cam iyonomer siman (Fuji II LC, GC), giomer (Beautifil, Shofu), amalgomer (Amalgomer CR, AHL) ve cam karbomer (GCP Glass Fill, GCP) kullanıldı. Her bir materyal için, 6 mm çapında ve 2 mm kalınlığında 16 tane disk şeklinde örnek, teflon kalıplar kullanılarak hazırlandı ve toplam 64 örnek elde edildi (n=64). Materyaller üretici firmaların önerileri doğrultusunda sertleştirildi. Hazırlanan örnekler, 24 saat süresince 37 °C’de, distile suda bekletildi. Örneklerin yüzey pürüzlülük testleri, profilometre cihazı (Mitutoyo SJ-210) ile yapıldı. Örneklerin merkezinden olmak üzere her bir örnekten 3 er adet ölçüm yapıldı ve yüzey pürüzlülük verileri (Ra) ölçüm değerlerinin aritmetik ortalaması alınarak hesaplandı. Verilerin istatistiksel değerlendirmesi için tek yönlü varyans analizi (one-way ANOVA) ve gruplar arasındaki farklılıklar için Bonferroni çoklu karşılaştırma testi yapıldı. İstatistiksel önemlilik düzeyi p<0.05 olarak kabul edildi. Bulgular: Rezin modifiye cam iyonomer siman, giomer, amalgomer ve cam karbomerin yüzey prüzlülük değerleri (Ra) sırası ile; 0.30; 0.31; 0.48 ve 0.49 olarak bulundu. Amalgomer ile cam karbomer arasında (p=1,00) ve rezin modifiye cam iyonomer siman ile giomer arasında (p=1.00) istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı. Hem rezin modifiye cam iyonomer siman hem de giomer’in amalgomer ve cam karbomer ile arasında ise anlamlı bir farklılık bulundu (p=0.00). Sonuç: Bu çalışmanın ışığında, restoratif materyallerin rezin içeriğinin yüzey pürüzlülüğünü olumlu yönde etkilediği gözlenmiştir. Fakat, restoratif materyallerin yüzey özellikleri klinik performanslarının değerlendirilmesi için tek başına yeterli bir kriter değildir.

No abstract

Objective:. This in-vitro study aimed to evaluate the surface roughness (Ra) and color stability of novel monolithic CAD-CAM materials after thermomechanical aging. Methods: Forty specimens were obtained from 4 different materials (a resilient ceramic (C), ceramic-reinforced PEEK (BH), lithium disilicate glass ceramic (EX), and a resin based composites (B) (n=10). Initial Ra and color coordinates were recorded. All specimens were than subjected to thermomechanical aging. Ra and color coordinate measurements were repeated. CIEDE2000 formula was used to calculate the color changes (ΔE00). Kruskal-Wallis and Dunn tests were used to analyze data, while the effect of aging on Ra was analyzed with Wilcoxon test (α=.05). Results: Regardless of aging, BH showed higher Ra than EX (P.05). Ra of ceramic-reinforced PEEK was above clinical threshold, regardless of thermomechanical aging. Conclusion: Thermomechanical aging caused a color change that was perceptible for all the materials tested, while it was also unacceptable for ceramic-reinforced PEEK.